یه خبر خوب (124)

تصمیم داشتم دیگه فارسی ننویسم تا از شر کامنت های ... لیسان و ... خواران در امان بمونم ولی... نمیشه.خونه می سازن بدون رعایت حداقل استانداردها و بعدش خانواده هایی با کلی خوشحالی و امید میان توی اون خونه های پشمکی و پوشالی ساکن میشن بدون اینکه روحشونم خبر داشته باشه اونجا خونه شون نیست اونجا قتلگاهشونه. و بعدش با یه زمین لرزه ساده رو سرشون ویران میشه و می مونن زیر آوار. دکترهای این دوران، از اونا چی بگم؟ از اخلاقشون بگم؟ نه. ولش کن. از اون مهمتر اینه که... چهل درصدشون بی سوادن و با تشخیص اشتباهشون یا بیماری بیمار رو بدتر میکنن یا در نهایت باعث مرگش میشن (اونم بعد از کلی تیغ زدن) چهل درصدشون هم که فقط با رشوه و زیرمیزی گرفتن حاضر میشن عمل کنن. بیمار بدبخت اگه پول زیرمیزی رو نداشته باشه باید بره بشینه یه گوشه بمیره. با زجر و رنج هم بمیره. چون پول زیرمیزی رو نداشته بده به آقا یا خانم دکتر.سوالی که مدام از خودم می پرسم اینه که اینا این پول ها رو چطوری خرج خودشون و زن و بچه شون میکنن...چطور ممکنه یه انسان، یه پزشک، یه معمار و بنا، اینقدر بی تفاوت باشه نسبت به جان و سلامتی انسان های دیگه...یعنی فقط و فقط پول براشون مهمه. نمیگن الان این شیش تا هشت تا خانواده که میان اینجا زندگی کنن چه بلایی به سرشون میاد؟ نمیگن اون بیمار که پول زیرمیزی نداره به من بده حالا چه بلایی به سرش میاد؟؟ فقط پول؟؟ بی وجدانی و بی شرفی تا به کجا...امروز من و مادرم توی مجتمع پزشکی ایستاده بودیم. رفته بودیم برای آب مروارید چشم مادرم از دکتر سنجری نوبت بگیریم. دکتر تشریف برده بود سفر. گفتن احتمالا یکشنبه هفته بعد برمیگرده. یه مرد سالمندی هم اونجا بود. معلوم نبود برای چی اومده بود. یعنی خودشم نمیدونست برای چی اومده یه خبر خوب (124)...

یه خبر خوب (124)...

همچون اخوان به دنبال "مسیح نجات دهنده" ام می‌گردم، در حالی که همچون فرخزاد می‌دانم... که او دیگر اینجا نیست...تاریخ تأسیس این وبلاگ: از تیر ماه سال 1394+1 تا امروز...من اینجا بس دلم تنگ استو هر سازی که می‌بینم بد آهنگ استبیا ره توشه برداریمقدم در راه بی برگشت بگذاریمکجا؟هر جا که اینجا نیستهر جا که پیش آید- اشتباه‌های تایپی و املایی آگاهانه هستند نه از روی بی سوادی، ای داور شتاب زده :) یه خبر خوب (124)...

همچون اخوان به دنبال "مسیح نجات دهنده" ام می‌گردم، در حالی که همچون فرخزاد می‌دانم... که او دیگر اینجا نیست...تاریخ تأسیس این وبلاگ: از تیر ماه سال 1394+1 تا امروز...من اینجا بس دلم تنگ استو هر سازی که می‌بینم بد آهنگ استبیا ره توشه برداریمقدم در راه بی برگشت بگذاریمکجا؟هر جا که اینجا نیستهر جا که پیش آید- اشتباه‌های تایپی و املایی آگاهانه هستند نه از روی بی سوادی، ای داور شتاب زده :) یه خبر خوب (124)...

یه خبر خوب (124)...

Well, I'm sure you have heard the news about how the Ukranian champion didn't shake hands with the Iranian athlete. What a calamity! What a shame! What an insult! So there are some sheeple in our collapsed society who are really really upset about this. But in my opinion, the Ukranian did what every wise and honorable man would do in that situation. Yes, I agree that this move is far from sportsmanship, but what choice did he have? He didn't shake hands with a man whose goveemnt sells drones to Russians to attack his country and kill his innocent people in their homes. Any honorable man would have done the same... So to those sheeple who are upset, I should say, maybe you guys are empty from honor and humanity and that's why you can't sympothize with the Ukranian champ and understand why he did what he did. Yes. That must be the reason. Because based on experience, you guys have no nationalist emotion toward your country, your people, and your nationality.آره. اون ورزشکار اوکراینی با ورزشکار ایرانی دست نداد چون اون اوکراینی واجد ارزش هایی بود که شمایی که محکومش میکنی فاقد اون ارزش ها هستی. ارزش هایی مثل شرافت، اخلاق، وجدان، میهن دوستی، مردم دوستی. بله، یه انسان شریف و میهن دوست نمیتونه با مردم کشوری که به قاتل مردم کشورش کمک میکنه دست بدهراستی، یه پیشنهاد دیگه هم براتون دارم. گاهی به خودتون زحمت بدین و از اون مغز کوچیک زنگ زده تون استفاده کنین و ببینید که این تنها مورد نبوده و ورزشکاران دیگه ای با ملیت های دیگه هم از دست دادن با ورزشکارهای روسی یا بلاروسی اجتناب میکنن یا یه خبر خوب (124)...

گاهی خیلی وحشت میکنم وقتی به آینده فکر میکنم. نه آینده دور... سه روز دیگه. سه هفته دیگه. دو ماه دیگه. قیمت ها تا به کجا میره بالا؟ چی میشه؟ چی به سرمون میاد؟ امثال من باید چه جوری زنده مانی کنیم؟I have this feeling that maybe the best way to live here is to be dead, because this way you wouldn't feel the endless pains and you wouldn't suffer anymore + تایپ شده در ۱۴۰۲/۰۴/۲۵ با انگشتان اینجا هیچی نیست  |  یه خبر خوب (124)...